Monday, May 21, 2012

My BFF

Kalaulah orang kata aku macam - macam aku tak kisah. Kalaulah orang kata aku orang gila, aku tak kisah. Kalaulah orang kata aku orang asing aku tak marah. Tapi kau! Aku rasa sedih sangat. Rasa macam nak pitam. Rasa macam berderai sebagaimana berderainya telefon sony erickson pemberian along waktu itu. Rasa macam hati aku dah melayang pergi lalu hancur. 

"Kau dah orang asing bagi aku!" Itu ayat kau. Dan aku tak tipu, waktu itu aku tersandar di dinding Dan telefon aku jatuh juga lalu berkecai. Jatuh dari katil tingkat atas. Lama aku terjeda. Kau kah yang berkata sedemikian? Dan serentak, air mata ku mengalir. Bercucuran tanpa henti. Aku tak sedar tangisanku sudah jadi raungan. Hinggalah Kay masuk ke bilik dek terkejut mendengar raungan aku.

Aku dah hilang kau. Aku dah tiada kawan terbaik. 

Kau tahu bukan mudah aku nak hidup tanpa kau. Bukan mudah aku nak tenangkan perasaan aku. Kay dan Rose bawa aku pergi genting. Konon - konon nak tenangkan aku tapi aku menangis juga depan pintu masuk Cable car sebab kau pernah bawa aku ke sini. Aku gayat tapi kau tenangkan aku dengan alunan gitar kau. Waktu itu kita pergi ramai - ramai dengan geng sekolah. 

Kemudian, Kay dan Rose ajak aku balik kampung. Musim durian. Panjat pokok. Tapi bila kakak Kay hulurkan aku buah mencupu aku tiba - tiba sebak. Kau yang mula - mula kenalkan aku dengan buah mencupu. Hingga buah tu jadi kegemaran aku. Setiap kali musim buah kat kampung kau, kau bawa balik atau kau kirimkan buah tu melalui Arman, adik kau yang satu Uni dengan aku.

Susah sangat aku nak lupa kata - kata kau tu. Kau tinggalkan aku begitu sahaja tanpa aku tahu apa salah aku. Kau terus menghilang lepas tu. Kau memang tinggalkan aku terkontang - kanting. 

Well, Its really not easy for me. Aku pernah cari Arman. Aku call dia pun tak berangkat. Kau dah plan kan dengan adik beradik kau semua yang kau memang nak tinggalkan aku? Dan, nasib baik aku tak tahu rumah baru kau di Seremban. Kalau tidak dah lama aku cari kau sampai rumah. Dan aku tak tipu aku pernah ajak Rose pergi kampung kau musim buah - buahan tapi aku tak jumpa pun bayang - bayang kau atau ahli keluarga kau.

Aku sedih sangat. Dah bertahun - tahun kita berkawan. Dah macam - macam benda kita lalui bersama. Tapi kenapa tiba - tiba kau menjauh dan tiba - tiba kau kata aku orang asing bagi kau? Apa salah aku? Aku sedih kerana, kau tak mahu berkongsi dengan aku. Aku sedih sangat. 

Qhaleed, sampai hari ini, setelah 7 tahun, aku masih lagi rindu akan kau. Aku tak pernah marahkan kau. Aku cuma sedih kau tak mahu bercerita dengan aku. Aku sedih kau tinggalkan aku begitu sahaja. 

My dear bff, Ahmad Addin Qhaleed, moga kau berhidup dengan tenang. Moga kau tak lupa yang kau pernah berkenalan dan berkawan dengan seorang perempuan bernama Ainina Hani Binti Azhari.


psst: idea datang mencurah - curah tapi tak sedar jam dah 12 lebih. I nak balik rumah kemas baju utk pergi training petang ni. nanti I sambung ye. 

No comments:

Post a Comment